8 maja 1945 r. miasto zajęły wojska radzieckie, a już 23 czerwca powołano pierwszego polskiego burmistrza. Zgodnie z postanowieniami konferencji poczdamskiej Bielawa wraz z Dolnym Śląskiem stała się częścią Polski. W tym samym roku znacjonalizowano i ponowne uruchomiono zakłady włókiennicze Christiana Dieriga pod nazwą Państwowa Fabryka Wyrobów Bawełnianych Nr 1 w Bielawie, a od 1950 r. jako Bielawskie Zakłady Przemysłu Bawełnianego im. II Armii Wojska Polskiego. W kwietniu 1946 r. rozpoczęto akcję przesiedlenia dotychczasowych mieszkańców Bielawy do Niemiec Zachodnich. Od tego momentu lokomotywami rozwoju stały się trzy duże zakłady pracy: Bielbaw, Bieltex oraz Bester. Ze względu na coraz większą liczbę mieszkańców przybywających do miasta za pracą w latach 60 ubiegłego wieku rozpoczęto na dużą skalę budowę budynków wielorodzinnych na os. Włókniarzy. Powstały nowe drogi, przedszkola i szkoły. W latach 70 i 80 XX wieku rozpoczęła się budowa Osiedla XXV-lecia. Dynamiczny rozwój przemysłowy miasta i bardzo duże zapotrzebowanie na wodę w 1973 roku spowodowały, że ówczesne władze zakładów włókienniczych Bieltex postanowiły wybudować u podnóża Gór Sowich zbiornik wody przemysłowej, który w chwili obecnej pod nazwą Jezioro Bielawskie jest jedną z głównych atrakcji turystycznych naszego regionu, a sam teren wokół został nazwany Camping Sudety.
Ale wróćmy do lat 90, w których to nastąpiła duża zmiana ze względu na wprowadzone reformy samorządowe i nowy podział administracyjny kraju. Od tego momentu Bielawa podobnie jak wiele gmin w całym kraju borykała się z problemami finansowymi, a kolejne władze samorządowe i burmistrzowie starali się realizować plan rozwoju na miarę swoich możliwości. Bielawianie, przez demokratycznie wybieranych radnych, uzyskali możliwość decydowania o najbardziej istotnych sprawach swojego miasta. W wyniku transformacji ustrojowej nastąpiła decentralizacja władzy publicznej. Była to największa zmiana polityczna w Polsce po 1989 r.
Napisz komentarz
Komentarze