Sara, bo takie imię nadano małej samicy, po urodzeniu miała 6 kg przy 45 cm długości ciała. Jej sierść jest brązowa z charakterystycznymi dla wszystkich gatunków tapirów, białymi, maskującymi pasami. Matką Sary jest dwudziestotrzyletnia Sonia, urodzona we Wrocławiu. Ojcem jest dwudziestodwuletni Tapinos, pochodzący z gdańskiego zoo, który przyjechał do Wrocławia w 2001 roku.
Tapiry prowadzą samotniczy tryb życia, jednak te z wrocławskiego zoo stworzyły prawdziwie rodzinną grupę, która wspólnie opiekuje się najmłodszym członkiem. Sara, jak każdy maluch, skupia się na jedzeniu i spaniu, zaczyna jednak próbować „brykać”. Popisy te dość często kończą się utratą koordynacji, poślizgiem i upadkiem. W takich sytuacjach jej matka zawsze jest obok i sprawdza czy z córką jest wszystko w porządku. Kiedy pojawiają się w pobliżu obcy, Sonia zasłania córkę własnym ciałem. Co ciekawe, babka Sabrina również chętnie przebywa przy wnuczce, jak i ojciec, który pozwala sobie nawet na wylizywanie jej sierści.
Sara pozostanie we Wrocławiu co najmniej przez dwa lata, później najprawdopodobniej wyjedzie do innego ogrodu zoologicznego. Do tego czasu będzie mieszkać w Słoniarni, gdzie już dziś zwiedzający mają szansę ją zobaczyć.
Wrocławski ogród ma długą i bogatą historię hodowli tapirów. Pierwsze z nich przyjechały tu już w 1893 r. i cztery lata później odnotowano we Wrocławiu pierwsze na świecie narodziny tapira poza środowiskiem naturalnym. Był to tapir malajski.
Tapiry anta (Tapirus terrestris) są jednym z czterech gatunków tapirów, zamieszkują rozległe tereny Ameryki Południowej, od Wenezueli przez Brazylię po Argentynę. Prowadzą głównie nocny tryb życia. Są roślinożerne a żywią się m.in./w szczególności roślinnością przybrzeżną, dzikim ryżem.. Poszukując pożywienia, przedzierają się często przez gęstą dżunglę, więc natura uzbroiła je w twardą skórę. Z natury są płochliwe, więc zachowują się cicho i ostrożnie. Niedostatek wzroku nadrabiają węchem i słuchem. Choć są największymi ssakami Ameryki Południowej, to mają naturalnych wrogów - pumę i jaguara, a także kajmany i anakondy, przed którymi chowają się do wody.
Ze względu na to, że jest to gatunek parasolowy, państwa, w których występuje, podjęły działania na rzecz jego ochrony. wiele krajów, gdzie on występuje, podjęło działania na rzecz jego ochrony. W Argentynie trwa program oceny stanu ochrony i monitorowania populacji na północnym zachodzie kraju. W Brazylii funkcjonuje kilka projektów, w tym Inicjatywa na rzecz ochrony nizinnych tapirów w stanie São Paulo, Espírito Sant, Cerrado, dodatkowo prowadzone są badania nad ich biologią, genetyką i behawiorem. W Kolumbii trwa projekt monitorowania populacji tapirów poprzez foto pułpki w La Sierra Nevada de Santa Marta (La Guajira), Macizo Colombiano (Huila), Parque Amacayacu (Amazonas) i Serranía del Darien (Chocó). W Ekwadorze działa krajowy projekt ochrony tapirów anta, podobnie jak w Guanie Francuskiej.
TAPIRY – BACKROUND
Naukowcy klasyfikują obecnie cztery gatunki tapirów – trzy z nich zamieszkują Amerykę Południową, gdzie są największymi ssakami lądowymi, a jeden Azję. Wszystkie posiadają status zagrożonych lub krytycznie zagrożonych wyginięciem. Są żywą skamieliną, pochodzą z okresu eocenu (epoka paleogenu), przeżyły fale wyginięcia innych zwierząt.
Tapiry należą do rzędu nieparzystokopytnych ssaków i zamieszkują lasy tropikalne, brzegi rzek i bagien, gdyż chętnie pływają, a nawet nurkują.
Co ciekawe, tapir amazoński został odkryty dopiero w 2013 roku, podczas gdy anta znany jest od 1758!
Wszystkie gatunki mają podobną do siebie budowę – krępe, masywne ciała, kończyny przednie zakończone czterema palcami, a tylne trzema. Taka budowa pomaga poruszać się po miękkim gruncie, ale to nie jedyna ich adaptacja. Najbardziej charakterystyczną cechą budowy ciała tapira i najbardziej zadziwiającą zarazem, jest niewielka trąbka, która wykształciła się poprzez połączenie nosa i górnej wargi. może poruszać się we wszystkie strony i służy tapirom jako narzędzie do zdobywania pokarmu, czyli chwytania i zrywania liści.
Tapiry rozmnażają się dość wolno, w porównaniu do innych ssaków. Ich ciąża trwa od 13 do 14 miesięcy, po której rodzi się zwykle jedno młode. Osiąga ono dojrzałość płciową do trzeciego roku życia. Średnia długość życia tapirów to 40 lat.
Niestety stają się rzadkością w swoim środowisku naturalnym, głównie ze względu na niszczenie siedlisk i kłusownictwo, a także rozwój dróg.
Co zaskakuje, są blisko spokrewnione z nosorożcami.
Napisz komentarz
Komentarze