Nie jest łatwo żyć, poruszać się i po prostu być, ciągle oglądając się za siebie i na boki. Ze strachem patrząc na dzwoniący telefon. Z przerażeniem wchodząc na pasy. Najgorsze jednak są noce. Nie przynoszą odpoczynku. Ciągły strach paraliżuje człowieka do szpiku kości. Wwierca się w mózg jak olbrzymi świder drążący tunel na nowej zakopiance. Nie sposób tak żyć. Ciągłe skoki adrenaliny rozlewającej się po żyłach mógłby postawić na równe nogi nawet martwego słonia. Lęk to choroba. Choroba podstępną.Jak rozpoznać zaburzenia lękowe?I tu zaczynają się schody. Jak być obiektywnym wobec siebie w stanie permanentnego roztrzęsienia. Człowiek w takiej postaci jest bezwolny i zmanipulowany. Zmanipulowany przez samego siebie. Nie pójdzie do lekarza z własnej inicjatywy. Ktoś musi mu pomóc. Po kłopocie, jeśli ma rodzinę. Najbliżsi na pewno w końcu znajdą sposób, by zaciągnąć go do lekarza. Gorzej, kiedy przytrafi się to osobie samotnej. Kto ma pomóc? Znikąd ratunku.Wizyta u specjalisty jest wtedy nieodzowna. Psychiatra lub chociaż psycholog będzie mógł postawić wstępną diagnozę i pokierować właściwie pacjentem.Więcej na: czy warto iść z dzieckiem do psychiatry?
